"cok huzursuzum" - "cay ic" - "yok yok öle degil.cok huzursuzum" - "bi sigara yak" - "i-ih olmaz.cok huzursuzum" - "ayrilalim ?" - "olur"

Hic bir uzaklik, senin uzakligin kadar mühim degil.

Bana gölgemi getir kâhya.!

sanki tarih ötesi bir yalnizlik bu.kokusu burnumun ucunu sizlaticak kadar küflü kadim bir yalnizlik.sehrin elleri kiyamete ugramis gibi delik desik.

sigarayi yakarsin.dumani gözüne kacar.sonra külü üzerine düser elin yanar.elini su bardagina daldirirsin.bardak devrilir.susarsin.

"Bu ayrilik biraz kanli oldu sevgilim.simdilerde kör bir sokaga cikiyor sana giden yollar. Zaman geçmeli ve bir an önce yaşlanmaliyim.tutmayan dizlerim ve elimde kirik bir baston ile seni aramaliyim."

bir hata yapsan ve bana geri dönsen diye bekliyorum.belki bosuna, belki teselli, belki umut, belki yalan. beklemek denen sey de boyle bir sey iste. kemirdikce umut denen o ekmegi, sana susuyorum.dudaklarim kurak bir cöl gibi.

Seni telaselerinden ve korkularindan alikoyacak degilim.sadece biraz daha kal...

 - Ölü bir sair -

Sen yoksun.........
Boşuna yağıyor yağmur...
Birlikte ıslanmayacağız ki.....
Boşuna bu nehir......
Çırpınıp pırpırlanması.....
Kıyısında oturup göremeyeceğiz ki...
Uzar uzar gider..
Boşuna yorulur yollar..
Birlikte yürüyemiyeceğiz ki..
Özlemlerde ayrılıklar da boşuna
Öyle uzaklardayız..
Birlikte ağlayamayacağız ki
Seviyorum seni boşuna..
Boşuna yaşıyorum
Yaşamı bölüşemiyeceğiz ki ... 
 
[ A.N. ]  

Artık gelmesen de olur...
Adımı yazdım üçgen gözlerine ölümün artık;
Sonra benim gibi bu kadersiz insanlar;
Sonra bu karanlık...
Gelme,dağıtma yalnızlığımı!..

Hep güller üstünde uçar oldu kargalar,
Yorgun Meryem'in gözüne kaçmış zaman,
isa doğduğuna yüz kere pişman
Ki nerdeyse bastıracak kar,
Korku yüklü trenler geçmektedir katar katar beynimden
Alın selamımı istasyon bekçilerinden...

Zaman;hüznü,baharı verir
Ben bu sonuncu yokluğundan yorgun argın
Ansızın ölüler gibi ortasında sokakların...

Artık gelmesen de olur!

[ H.Ö. ] 

"Belki yine gelirsin..."

savas meydaninda terkedilmis esir gibiyim.birakma beni...

aklimi yitirmekten degil, seni hep böyle özleyecek olmaktan korkuyorum...

yazarak kurtulmaya calisiyorum.belki parmak uclarimdan kusarim diye umut ediyorum icimde biriken katrani. bugun tam bir hafta bir gün oldu. nasil oldu da bu kadar bekledim, sabrettim, kendime hakim olmayi basardim bilmiyorum. "ben artik huzursuz olmak istemiyorum" dedigi an, bir tarafdan beynimin icine hucum eden onlarca sorudan kurtulmak icin mucadele ediyor, diger yandan söylediklerini anlamaya calisiyorum.
huzur, ne zamandir sevdigini söyledigin birinden kacarak bulunur oldu, yoksa ben mi gec kaldim ? bilmiyorum.  

ben "evet, seni anliyorum..." dedikce "hayir beni anlamiyorsun" diyerek, beni aklimdan süpheye düsürdügünden beri özlüyorum. yani demem o'ki sevgilim; belki yoklugunu cabuk unuturum diyerek, cay'a vuruyorum kendimi.

artik ne kalem tutuyor ellerim, ne de murekkep yetiyor yoklugunu yazmaya. ve bu suskunluk hali, azraili beklemekten cok daha zor sevgilim.