yazarak kurtulmaya calisiyorum.belki parmak uclarimdan kusarim diye umut ediyorum icimde biriken katrani. bugun tam bir hafta bir gün oldu. nasil oldu da bu kadar bekledim, sabrettim, kendime hakim olmayi basardim bilmiyorum. "ben artik huzursuz olmak istemiyorum" dedigi an, bir tarafdan beynimin icine hucum eden onlarca sorudan kurtulmak icin mucadele ediyor, diger yandan söylediklerini anlamaya calisiyorum.
huzur, ne zamandir sevdigini söyledigin birinden kacarak bulunur oldu, yoksa ben mi gec kaldim ? bilmiyorum.  

ben "evet, seni anliyorum..." dedikce "hayir beni anlamiyorsun" diyerek, beni aklimdan süpheye düsürdügünden beri özlüyorum. yani demem o'ki sevgilim; belki yoklugunu cabuk unuturum diyerek, cay'a vuruyorum kendimi.