birine karsi sabrimin tükendigi yerde, öfke ile muamele ederim. bu böyledir. cünkü insan ancak sabri ve tahammulu kadar birini sever veya sevebilir. bu sabri/ tahammulu ise o sevdigi insana bir nevi kiraya verir. yani aslinda öyle bilindigi gibi "sonsuz sevgi" diye bir sey yok. "sonsuz sevgi" denen kavram iki kisinin birbirine olan tahammulunden ibarettir. ask biraz da tahammullun ve sabrin karsiligidir.

velhasil, ben tükendim ve tükendigim yerde, öfke ile muamele ettim. dogru veya yanlisti?! olan biten herseyden sonra bunu dahi sorgulucak "pismanliga" bürünmedim/bürünemedim. ne kadar cok yitirmemek icin cabalarsan, o kadar cok ellerinden kayip gidiyor. dönüp dolasip her zaman idrak ettigini dusundugun "her seyi kontrol edememe" gucsuzlugunu tekrar tekrar yasamama ragmen, yinede bundan vazgecemiyorum. ve bu da bazen hic istememis olsam dahi, ben de kayba neden oluyor.

kendime not: vazgecmem gereken kötü huylarim var. bana bir ayna gerek,

ona not: seni sev... neyse, yinede iyi bak kendine.