durmadan, usanmadan ve yorulmadan huzur'dan dem vuran biri ile muhatap olmak/ konusmak/ bir arada bulunmak/ iliski kurmak vs. vs. beni ziyadesi ile korkutur. zira kendi keyfi/ mutlulugu/ huzuru icin, seni gözünün yasina bakmadan harcar. "ben huzur istiyorum" / "ben mutlulugu hak ediyorum" diyen birisi ile olmaz. yani olamaz. bu durumdaki adamlar genelde haddinden fazla hirsli olurlar. halbuki bilmezler, huzuru veya mutlulugu hak etmek veya elde etmek icin önce onu kendin bulman gerektigini ve asla farkina varmazlar. hep bir baskasindan beklerler, sanki lutf edermis gibi...

ne zaman birinin agzindan "huzur" veya "mutluluk" kelimesini duysam, aklima cem yilmaz'in o meshur lafi gelir: "Huzur icimizde"

evet, huzur ya icindedir ya da degildir. sen de olmayani, bir baskasinda aramak veya bulmaya calismak beyhude bir caba. ha sen de var ise ve karsindaki adamin bunun eksikligini yasadigini hissediyorsan eger, ona kendinden bir pay ver. sen de olani onunla paylasmaya calis.bunun icin gayret et. ama asla bir baskasina kastetme.