yalnizlik akiyordu pacalarimizdan. deli gibi yagmur yagiyordu üzerimize. kalbimizi terk ediyorduk. kurtuluyorduk gögsümüze binen agirliktan. nefes nefese uzaklasiyorduk. bilmiyorduk yürüdügmüz yollar nereye cikar, hangi kapiya varirdi. ara sira korkuyorduk, korkularimizdan. bazen ansizin kacip gitmek icin cesaret buluyorduk. bunu düsünmek dahi yoruyordu bizi ve bir civi ile sanki oldugumuz yere mihlanip kaliyorduk. acizdik ve bunu bir tek biz biliyorduk. boyumuzdan büyük kederlerimiz vardi. evet! kederleniyorduk ara sira. öfkemiz, dislerimizi tuzla buz edecek kadar keskin ve yaralayiciydi. güzel kelimeleri, güzel cümlelere ekleyip, güzel kizlarin kalplerine postaliyorduk, lakin hep geri dönüyordu.

biz dedigime aldanma. biz hic olmadik aslinda. biz dedi isek ben, biz dedi isek sen. sen ve ben hic mi biz olamadik acaba?

 ve artik vazgecebilecegim bir sen kaldin geriye.